مطالب ادبی

یادداشتی دربارهٔ شعر «آب» از سهراب سپهری.

نقدی بر کتاب «وقتی کبوتر نیست» محمدشریف سعیدی، منتشرشده در سال ۱۳۷۵

یادداشتی دربارۀ تأثیر رنگارنگی و تنوع جهان اطراف، بر ذهن و زبان شاعر

این پیشگفتار برای مجموعه شعر «بی چشمداشت» موسی عصمتی شاعر خراسانی نوشته شد. کتاب به وسیلۀ انتشارات شهرستان ادب چاپ شده است.

منظور ما از «بدایع صوری» در این نوشته، آن دسته از هنرمندیهاست که در حوزۀ صورت و ساختار ظاهری شعر، یعنی عناصر زبان، خیال و موسیقی خود را نشان می‌‌‌دهد و به باور ما در شعر مولانا بسیار پررنگ است.

در این نوشته به وضعیت شعر شاعران حوزوی مهاجر در ایران تا سال ۱۳۸۰ پرداخته شده است.

«زمستان» مهدى اخوان ثالث یک کارگاه آموزشى شعر است. اثرى است که با درنگ در جوانب گوناگون آن، مى‌توان نکات بلاغى بسیارى را دریافت.

از دیرباز معیاری دربارۀ شعر مطرح شده است که «شعر را باید عوام بفهمند و خواص بپسندند». در اینجا این معیار را ارزیابی می‌کنیم.

نگاهى به جلوه‌‌‌‌هاى موسیقیایى و زبانى شعر على معلّم دامغانی، منتشر شده در شمارۀ ۱۷ مجلۀ شعر.

تأملى در شعر و شخصیت شعرى علامۀ شهید سیداسماعیل بلخى، منتشر شده در: ستارۀ شب دیجور، یادمان علاّمه شهید سیداسماعیل بلخى، به کوشش سید اسحاق شجاعی

عید فطر، یکى از زمینه‏‌هاى مهم محتوایى شعر فارسى است و نه تنها در حوزه محتوایى، که در حوزه مضمون‏‌سازى نیز با جلوه تمام حضور دارد.

در دیوان اکثر شاعران بزرگ کهن، اشاراتى به اجمال یا تفصیل به عید فطر مى‏‌توان یافت.

ساحل تراکمه با سرایش یک مجموعه از این جنس و ارائۀ طرح نظری و نام‌گذاری این قالب، اعلام کرده است که غزل‌پاره دیگرغزل ناتمام نیست، بلکه یک ظرفیت تمام برای بالندگی غزل امروز است.

قیصر امین‌پور، از گروه همین شاعران متعادل و همه‌جانبه است‌. در شعر او همه محاسن دیگران یافته می‌شود، ولی در حد نسبی و قابل قبول‌.

نقطۀ تأکید ما در این نوشته‌، نوع نگاه شاعران به آن حضرت و تنوع مضمونی آثاری است که در ستایش ایشان سروده‌اند.

این مقاله نگاهی مختصر به شعر مقاومت در افغانستان است و در مرداد ۱۳۸۴ برای مجلۀ سوره نوشته شد.

مادر این نوشته می‌کوشیم که ببینیم پالایش‌ زبان فارسی افغانستان، تا چه مایه ضرورت دارد و تا چه حد به صلاح و منفعت ماست‌. در چه حوزه‌هایی باید این کار را کرد و در چه حوزه‌هایی باید آمادگی پذیرش واژگان بیگانه را داشت‌.

سنایى غزنوى از شاعران محورى زبان فارسى است. بعضى شاعران داراى موقعیتى منحصر به فرد هستند، به گونه‌‌‌اى که در یک سبک یا شیوۀ خاص، بى‌‌‌همتایند و سرمشق‌‌‌دهنده براى دیگران.

بحث از خصوصیتى در زبان شعر است که هنوز اسم مشخصى برایش نداریم. در این‏‌جا عجالتاً اسم این کار ـ یعنى استفاده از مشخصات زبان محاوره ـ را «مردمگرایى در زبان» مى‏‌گذاریم.