در سوگ امام خمینی(ره)
شعر «اهل بیت بهار» در ۱۴ خرداد ۱۳۶۸ در اولین روز درگذشت حضرت امام خمینی(ره) سروده شد و همان شب در کنگرۀ شعر حوزه‌های علمیه که در همان ایام برگزار می‌شد، خوانده شد.
عکس از صحنۀ خواندن این شعر است. گردانندۀ جلسه سید عبدالله حسینی است و علی معلم دامغانی، صابر امامی و بعضی شاعران دیگر هم در تصویر دیده می‌شوند.
بنشین زار زار گریه کنیم
مثل ابر بهار گریه کنیم
ناله در سینه‌ها شکست امشب
دل آیینه‌ها شکست امشب
از سرم دست بر نمی‌داری
آه ای غم! چه مردم‌آزاری
چه بگویم؟ که سخت بود آن شب
واقعاً قحط بخت بود آن شب
حرف دلهای تنگ بود اینجا
صحبت فرق و سنگ بود اینجا
کبک و گنجشک و سار در ماتم
اهل بیت بهار در ماتم
شانه و رنج، رنج‌ِ دربه‌دری
سینه و داغ، داغ‌ِ بی‌پدری
رخت بستی از این خراب‌شده
خُم رها کرده و شراب‌شده
با غمی دل‌گداز تنهاییم
ما و فیضیه(۱) باز تنهاییم
بنشین زار زار گریه کنیم
مثل ابر بهار گریه کنیم
ناله در سینه‌ها شکست امشب
دل آیینه‌ها شکست امشب
پای تقدیر، لنگ می‌شد کاش
قاصد مرگ، سنگ می‌شد کاش
ای زمین! سینه‌ات کباب شود
ای اجل! خانه‌ات خراب شود
این، چه فصل شراره‌باری بود؟
مرگ، ای مرگ! این چه کاری بود؟
کاشکی اشتباه می‌کردی
این‌طرف‌ها نگاه می‌کردی
q
لحظه‌ای دست از سرم بردار
آه، ای اشک! راحتم بگذار
۱۴ خرداد ۱۳۶۸
۱. مدرسۀ فیضیۀ قم، خاستگاه نهضت امام خمینی (ره) در سال ۱۳۴۲ ش.
