این غزل از روان‌شاد نجمه زارع، آتشفشانى از عواطف است، ولى نه با فورانى یکدم، بلکه پیوسته و متوالى که در طول غزل امتداد مى‌یابد و دم به دم قوى‌تر مى‌شود.