آهنگی با شعر «از عزت و خواری نه امید است و نه بیمم / من گوهر غلتان خودم، اشک یتیمم» از بیدل.

شعر این آهنگ از بیدل است و من سه اجرا از آن دارم که در اینجا پیشکش می‌کنم. «نسخۀ قَسَم» در یک طرز اجرا شده است و دو نسخۀ دیگر در یک طرز دیگر. نکتۀ جالب در این آهنگ‌ها دقت نظر استاد در مورد کلمۀ «بی‌بصری» است که باید به صورت مصدری خوانده شود و او نیز چنین می‌خواند، در حالی که ممکن است ما در خواندن آن به خطا رویم و به صورت نکره ادا کنیم. در واقع شاعر نمی‌گوید «لطف تو یک فریادرس بی‌بصر است»، بلکه می‌گوید «لطف تو به فریادِ بی‌بصریِ ما می‌رسد.»

این آهنگ حالت ترانه و تصنیف دارد. بندی از یک مخمس خوانده می‌شود و سپس عبارت «بیا بیا محبوب من»

شش آهنگ در یک طرز

آهنگ «عنبرین‌مو»، حاصل یک تجربۀ عشقی در زندگی استاد است. از این روی حس و حال و سوز و گداز

شعر این آهنگ از بیدل است. بیدل دو غزل در این طرح دارد، یکی «جان هیچ و جسد هیچ و

این از آهنگ‌های نسبتاً معروف استاد است. شاعر آن را نشناختم. در منابع اینترنتی بیت‌هایی از شعر یافت شد، ولی

شاعر این شعر را نمی‌شناسم و متن کامل شعر را هم ندارم. محتاج یاری دوستانِ آگاه هستم. من از این